Beskid Żywiecki: Babia Góra - 1725 m npm. 16.04.2018
: 23 kwie 2018, o 10:44
Wyjazd zaplanowany był z miesiąc wcześniej i tylko na dwa dni (poniedziałek i wtorek) tak aby ewentualnie można było wybierać w który dzień będzie odpowiedniejsza pogoda na wejście. Obserwacja map pogody dla terenu Babiej Góry przyprawiała o ból głowy. W każdym serwisie inna pogoda, co gorsza z każdym dniem zmieniała się prognoza. 
Ale im bliżej wyjazdu wszystkie serwisy były zgodne (deszcz, możliwe burze i zimno). No to pięknie!
Na szczęście w niedzielę, która z Zawoi była słoneczna zapowiedzi pogodowe na dzień następny były już nieco optymistyczne. Na norweskim serwisie pogodowym https://www.yr.no/ , znanym z dużej sprawdzalności pokazywało, że w poniedziałek będzie padać o ósmej rano przez godzinę i w okolicach piętnastej, za to wtorek przez cały dzień ma padać.
W poniedziałek rano podejmujemy z bratem decyzję. Spróbujemy wejść dziś na "Królową". Po skromnym śniadaniu ruszamy na zielony szlak, którym na razie zamierzamy dotrzeć do schroniska na Markowych Szczawinach a tam zorientujemy się co słychać wyżej. Faktycznie, po godzinie ósmej po porannych opadach deszczu nastało przejaśnienie, nie jest za ciepło, pogoda idealna do chodzenia po górach. Oby dalej i wyżej norweski serwis nas nie zawiódł. W pustym schronisku dokańczamy śniadanie, zakładamy nieco cieplejsze ubrania (obowiązkowo czapki na głowę) i przez Przełęcz Brona ruszamy na Diablaka.
Na podejściu na przełęcz pokazują się pierwsze pozostałości babiogórskiej zimy. Ślisko i trzeba sobie butami wykopywać "schodki". Na samej Bronie sucho, ale dalej w kierunku Kościółków to już na szlaku sam śnieg. Nogi wpadają po kolana w nory śnieżne. Po dojściu do Kościółków śnieg ustępuje ale za to daje o sobie znać wiatrzysko. Im wyżej tym mocniej wieje. Trudno utrzymać równowagę. Diablak coraz bliżej, po drodze mijamy i pozdrawiamy tylko dwie pary turystów. Skurcze w udach dają o sobie znać (to taka moja przypadłość przy każdych dłuższych podejściach). Postanawiam wejść na szczyt nie czerwonym szlakiem po Tablicach Zejsznera ale nadrabiam nieco drogi i wchodzę łagodniejszą drogą od południowej strony (końcówka słowackiego szlaku żółtego).
Babia Góra zdobyta po raz drugi. Poprzednim razem były tu tłumy a teraz tylko nas dwóch i nikogo więcej. Cała Królowa dla nas. Wiatr wieje niemiłosiernie, tylko za murkiem od północnej strony cisza i spokój. Posiłek, fotki, napawamy się widokami (nieco ograniczonymi w kierunku południowym) i powrót przez śniegi i lody do schroniska. Tym razem zakładamy raczki aby ograniczyć ryzyko zbyt dalekich zjazdów. Przy zejściu mijamy dwa interesujące zjawiska, chłopaka w krótkich spodenkach i adidasach podpierającego się kijem z lasu, zapadającego się po kolana w śniegu oraz dwie turystki (może i odpowiednio ubrane) z małym pieskiem (chyba Yorkiem), którego jedna z nich chowała pod kurtką. Przy zejściu z Brony do schroniska zapadłem się niestety obunóż po pas w zmrożonym na powierzchni śniegu i niestety przy próbie wydobycia się z powstałej nory wykrzywiłem dolną sekcję jednego kijka. A kij mu w ten kij.
Aha, norweska prognoza się znów sprawdziła po godzinie 16 zaczęło padać. Na szczęście zdążyliśmy już zejść do lasu.
Ale im bliżej wyjazdu wszystkie serwisy były zgodne (deszcz, możliwe burze i zimno). No to pięknie!Na szczęście w niedzielę, która z Zawoi była słoneczna zapowiedzi pogodowe na dzień następny były już nieco optymistyczne. Na norweskim serwisie pogodowym https://www.yr.no/ , znanym z dużej sprawdzalności pokazywało, że w poniedziałek będzie padać o ósmej rano przez godzinę i w okolicach piętnastej, za to wtorek przez cały dzień ma padać.
W poniedziałek rano podejmujemy z bratem decyzję. Spróbujemy wejść dziś na "Królową". Po skromnym śniadaniu ruszamy na zielony szlak, którym na razie zamierzamy dotrzeć do schroniska na Markowych Szczawinach a tam zorientujemy się co słychać wyżej. Faktycznie, po godzinie ósmej po porannych opadach deszczu nastało przejaśnienie, nie jest za ciepło, pogoda idealna do chodzenia po górach. Oby dalej i wyżej norweski serwis nas nie zawiódł. W pustym schronisku dokańczamy śniadanie, zakładamy nieco cieplejsze ubrania (obowiązkowo czapki na głowę) i przez Przełęcz Brona ruszamy na Diablaka.
Na podejściu na przełęcz pokazują się pierwsze pozostałości babiogórskiej zimy. Ślisko i trzeba sobie butami wykopywać "schodki". Na samej Bronie sucho, ale dalej w kierunku Kościółków to już na szlaku sam śnieg. Nogi wpadają po kolana w nory śnieżne. Po dojściu do Kościółków śnieg ustępuje ale za to daje o sobie znać wiatrzysko. Im wyżej tym mocniej wieje. Trudno utrzymać równowagę. Diablak coraz bliżej, po drodze mijamy i pozdrawiamy tylko dwie pary turystów. Skurcze w udach dają o sobie znać (to taka moja przypadłość przy każdych dłuższych podejściach). Postanawiam wejść na szczyt nie czerwonym szlakiem po Tablicach Zejsznera ale nadrabiam nieco drogi i wchodzę łagodniejszą drogą od południowej strony (końcówka słowackiego szlaku żółtego).
Babia Góra zdobyta po raz drugi. Poprzednim razem były tu tłumy a teraz tylko nas dwóch i nikogo więcej. Cała Królowa dla nas. Wiatr wieje niemiłosiernie, tylko za murkiem od północnej strony cisza i spokój. Posiłek, fotki, napawamy się widokami (nieco ograniczonymi w kierunku południowym) i powrót przez śniegi i lody do schroniska. Tym razem zakładamy raczki aby ograniczyć ryzyko zbyt dalekich zjazdów. Przy zejściu mijamy dwa interesujące zjawiska, chłopaka w krótkich spodenkach i adidasach podpierającego się kijem z lasu, zapadającego się po kolana w śniegu oraz dwie turystki (może i odpowiednio ubrane) z małym pieskiem (chyba Yorkiem), którego jedna z nich chowała pod kurtką. Przy zejściu z Brony do schroniska zapadłem się niestety obunóż po pas w zmrożonym na powierzchni śniegu i niestety przy próbie wydobycia się z powstałej nory wykrzywiłem dolną sekcję jednego kijka. A kij mu w ten kij.
Aha, norweska prognoza się znów sprawdziła po godzinie 16 zaczęło padać. Na szczęście zdążyliśmy już zejść do lasu.
