turystycznie-forum.pl

Macie takie uczucie kiedy stoicie metr od przepaści i wydaje się wam że za moment w nią wpadniecie. Lekki podmuch wiatru wydaje się wtedy huraganem. A może znacie jakie sposoby na przezwyciężenie takiego uczucia?

Stojąc na wysokiej wieży mam takie dziwne uczucie, jednak w innych miejscach, a szczególnie w górach nic mi się nie dzieje

Trzeba się przyzwyczajać, obyć z wysokością.
Mieszkałem na II piętrze, z balkonu u kolegi piętro wyżej wydawało mi się baaardzo wysoko.
Teraz ja mieszkam piętro wyżej (na trzecim) a z balkonu piętro niżej wydaje mi się, że mógłbym zeskoczyć

Ja tez mam zawsze uczucie, że przestrzeń mnie przyciąga :) . U koleżanki mieszkającej na 14 piętrze na balkonie stoję przy ścianie, bo mam wrażenie, że jak oprę się o barierkę to się urwie razem ze mną.
W górach nie mam tego uczucia, ale też nigdy nie podchodzę do żadnych krawędzi.

W górach poza taternickimi ścianami jest jednak zdecydowanie łagodniej i tam ja przynajmniej nie odczuwam dyskomfortu. Ale pamiętam wieżę na rynku w Bańskiej Bystrzycy. Galeryjka zawieszona kilkanaście metrów nad placem, niska balustradka a chodniczek wąski tak, że z trudem jedna osoba przejdzie. Brr

Podczas wspinaczki patrzeć do góry, przed siebie - nie za siebie...
Wskazane stopniowe oswojenie się z wysokością.
Taki Velky Rozsutec przed Zawratem, a nie odwrotnie.
Taka Babia Góra (Perć Akademików) przed Velkym Rozsutcem, a nie odwrotnie.

W takich sytuacjach pomagają też rozmowy z innymi turystami wędrującymi tym samym szlakiem.

<tak>

Ja, jak mam cykora na łańcuchach, to po prostu schodzę tyłem trzymając się łańcucha dwoma rękami jak przy wchodzeniu.

uff, a już myślałam, że ze mną jest coś nie tak:) też mam takie dziwne uczucia kiedy jestem gdzieś bardzo wysoko. Nic się nie dzieje, a mi się wydaje, że zaraz spadnę albo coś się pode mną zawali. Zupełnie bez sensu:( Faktycznie, pomaga wtedy rozmowa z innymi ludźmi - ja też staram się myśleć wtedy zazwyczaj o czymś innym i powtarzać sobie, że to nie tak jak mi się wydaje:)

Ja w zasadzie problemu nie mam, ale wiem, co to znaczy. Znam jednego, z którym wchodziliśmy na wieżę katedry we Fryburgu (nie górskie to, ale w góry on też nie chodzi, z tego samego powodu). Było dobrze, dopóki kręcone schody były wewnątrz wieży. Gdy przeszły na zewnętrzną galeryjkę stanął jak wryty i powiedział, że nie pójdzie ani kroku dalej. A dalej było tylko gorzej, bo katedra we Freiburgu ma dodatkowo ażurowy "dach".
I gdy kolejką linową z otwartymi wagonikami wjechaliśmy z rodziną na Łomnicki Grzebień. Dwumetrowej szerokości ścieżka, z jednej strony przepaść, z drugiej dwumetrowy wał skalny i przepaść. Żona zaparła się i powiedziała, że ani metra dalej nie pójdzie. Porwała sześcioletniego wówczas Krzyśka i stoją. Poczekają na nas. No to z córką, wówczas dziesięcioletnią, poszliśmy...

To wszystko leży w psychice człowieka...jest jakaś metoda by to pokonać?

creamcheese pisze:Trzeba się przyzwyczajać, obyć z wysokością.

admin pisze:Podczas wspinaczki patrzeć do góry, przed siebie - nie za siebie...
Wskazane stopniowe oswojenie się z wysokością.

Dokładnie tak jak w zacytowanych postach. A co jeszcze można zrobić samemu ? Na "dzień dobry" nie stać tego przysłowiowego metra (lub bliżej) od przepaści czy krawędzi, bo wtedy rzeczywiście można mieć wrażenie, że za moment przechylicie się (choćbyście nie chcieli) i polecicie w dół... Może na początek np. usiąść lub położyć się i spojrzeć w dół z takiej pozycji. To wrażenie , że za moment polecicie jest normalną reakcją obronną organizmu - gorzej gdyby jej nie było...

Lęk wysokości, mniejszy czy większy i towarzyszące przy tym nieprzyjemne odczucia to rzeczywiście bardzo uciążliwa sprawa, zwłaszcza jeśli kocha się góry. Tak też jest w moim przypadku i wobec tego nie jest mi pisane zdobywanie szczególnie wysokich szczytów. Mogę też zapomnieć o wyjeździe wszelkimi wyciągami... Mam nadzieję, że kiedyś uda mi się pokonać strach, bo wiem że przez niego wiele tracę..

Wydaje mi się że lęk wysokości to coś innego od zwykłego strachu. Lęk potrafi człowieka sparaliżować i ciężko z tego wyjść. Strach można stopniowo pokonać. Wszystko siedzi w głowie!

Ja mam tak, ze czesto stojac na molo nad morzem, gdy dochodze do jego konca i jestem doslownie nad gleboka woda, mam wtedy wrazenie, ze albo sam wskocze do wody, albo ona zaraz mnie wciagnie :P Dziwne, ale tak jest.